Solgun bir Pazar günüydü bugün…
Eve kapanmış öylece geçen sıradanlaştırdığım bir gün…
Bir yanımda köpeğim, bir yandan elimin altındaki bilgisayar, ellerimin aransa sıkıştırdığım kahvem, telefonun diğer ucunda sevgilinin sesi…
Garip bir efkarın başlangıcı, özlemlere giden yolun ilk adımı…
Neyse garip bir özlem buğunsun ardından bir yarım saatlik hava alma molası için açıldığım yolun ucunda yine o her gün benim içimi delik geçen ıssız manzara…
Gözleri maviye boyalı ellinde mendili ile umutla bakan o ıslak ve de nemli o çocukla karşılaştım yine...
Yine dedim çünkü o aynı çocuktu her zaman gördüğüm ve gözlerine bakmaktan korktuğum o derin çocukla karşılaştım. Gözlerinde ki acıları, dolu dolu olan gözlerine rağmen yüzüne yansıttığı o derin gülümsemesiyle yaşamaya çalışıyorum diye bağıran o küçük maviye boyalı gözleriyle bakan o derin çocuğu gördüm. Yine içim acıdı, yine ellerim titredi…
Ve ben yine gözlerim dolu dolu bir selpak’ın alın yazısında buluştum gözlerinin mavisinde…
...:::TANURA :::...
11 KASIM 2007
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder