Hayat hep aynı çizelgeyi çiziyor önümüze. Koşullanmış bütün yalnızlıklar gelip bizi buluyor, ardından çivilediğimiz kapıya dayanıyor...
İnsan hep acı veren ve hep acı çeken oluyor...
Yeni baştan hep yeni baştan yaşanıp gidiyor…
Farklı insanlar aynı senaryolar...
Görkemi gözlerimizi kamaştırıyor,
Avuçlarımızı kanatıyor şehveti!
Çılgınca seviyor, sevişiyor, seviliyoruz...
Kedimize acılar beğeniyoruz
Ansızın yok ediyor yok ediliyoruz...
Hayat başa sarıyor kaldığı yerden
Bizler her defasında bir kez daha ölüyoruz!
Yine aynıyız…
Yine aynı olacağız, aynı çelişkide boğulacağız..
Yaralarımızı sarıp yeni yaralar açacağız…
Kanatacağız,
Kanayacağız…
Dokunmaya korkarken,
Kendimizden kaçarken yine aynı yazgının içinde kendimiz bulacağız…
Yine aynı kokuyu duyup aynı tutku ile baştan çıkacağız…
Ve bir kez daha öleceğiz!
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder