İÇİM(N)DE BİR YER!

Soğuk!
Çok soğuk diyerek irkildi!
….

Yüzünde soğuk bir esinti, ellerini uyuşturan bir soğuk… Ne zaman ve nasıl geldiğini anlamadığı bu sahil kenarı…
Oysa en son bir öğlen uykusunun yenik savaşçısıydı ne olmuştu da birden bedenini üşüten bu sahil kenarına gelmişti…
Anlamamıştı…

Zaman öyle çabuk akıp gidiyordu ki hava kararmaya başlamıştı bile koşuşturan insanlar fark ediliyordu… Otobüsler geçip gitmeye başlamışlardı, köprü her zaman ki kalabalığı ile üzerinde ki yükü ağırlıyordu…

Saçları savruluyordu, rüzgar okşuyordu saçlarını….
Başı dönüyordu gördüklerinin seyrinde görüntüler yerleşiyordu gözbebeklerinin heyecanına…
Aklına o geliyordu…
Çok zaman geçmişti üzerinden, unutmuştu da…
Unutmaktan çok düşünmeyi bırakmıştı aslında ama ne zaman deniz kokusu bu kadar şiddetlense aklına onun kokusu gelirdi…
Denize olan aşkı onda bu kokuyu barındırdı…
Deniz kokulu adamın deniz kokulu kadınıydı bir zamanlar…
……

İnsanın içini acıtan o derin yaşanmışlık…
Her yeni an, her yeni koku, her görüntü geçmişin çağrışımı…
Dokunulası zamanların şefkati…
İnsan özlüyordu ne olursa olsun doğru ya da yanlış insan bir şekilde hep özleyen oluyordu…

Saçlarında rüzgar, aklında yenilgiler ve beklentiler yürümeye başladı…
Soluk soluğa bir mevsimin en dokunulası zamanlarına şahit anlardı…
Hafiften yağmaya başlayan kar içinde geçiştirdiği mevsimlerin beyazı gibiydi…
Azında kızıl şarabı anımsatan bir tat gibiydi…
Gözlerinin buğusun da çekilemeyen fotoğrafların arşivi duruyordu…
Keşkelere yenik zamanlar duruyordu…
Üzerinden geçen zamanın ardından bir karşılaşma sonrası hissettiği pişmanlığın aynısı avuçlarının içinde duruyordu..
Elleri yeniden kanıyordu…

Korktu kendinden...
Bütün bu düşündüklerinden, hissettiklerinden ama en çok içinde oluşan bu özlemden…
Evinin kapısını açtı kendi seyri ile karşılaştı aynada yansıyan yüzüne baktı…
Gözlerinin çukuruna…
Göz bebeklerindeki bütün fotoğraflara…
Ellerindeki yaralara…
Korktu kendinden bir kez daha bütün hissettiklerinden…
Korktu kendinden dilinde kümelenmiş bütün sözcüklerinden ama en çok içindeki o dindiremediği özlemden…