6 Ocak 2013

Bir elvedanın izleri...
Zordur vazgeçmek zorunda kalmak sevdiği her şeyden....
Zordur geride bırakmak dudaklarını son bir kez öperken... Zordur artık yokmuş gibi davranmak aslında hiç olmadığı kadar var olurken...
Gitmek en büyük eylem gibi gözükürken yürek aynı yere kök salmışken gitmenin erdemi nerededir?
Özlemler içimizde büyürken.... Korkunun eşiğinde... Bir can ötede...
Uzatsan dokunacağın yüzü gözlerinin önündeyken...Ve hala onu düşünürken zordur yokmuş gibi davranmak... Hiç olmamış gibi....
Dil son sözlerin, eller son cümlelerin izlerini taşırken elveda demek öylesine zordur...
Ki bilmek aslında gerçekten elveda diyemediğini...
Ve kaybolmak gitmek ve kalmak arasındaki o yolda...
Yitmek birden çok umut ve umutsuzluğun orta yerinde...
Karışmak gecenin sessiz karanlığına... Gündüzün solgun yüzüne...
Öylece gitmek... Gerçekten gitmek istemeden ama kalacak bir yerde bulamadan...
İkilemlerin orta yerinde öylece kalmak gibi...
Bıraktığın bu yerde... Bakmayı unuttuğun  o karanlık da asılı kalmak gibi...

....
..
.


8 Ocak 2013