Hep ve hiçin boşluğundayız...
İnsanın sahip olduğu tek gerçek sadece melankoliyken.. cümleler boğazımıza düğümlenip dururken ve bizim söyleyeceklerimiz, yazacaklarımız bir o kadar çok ve az iken, kendi benliğimizde gidip gelirken, hiç bir şey ve her şeyin ortasında kaybolmuşken hiçbir mutluluğun bizi var edemeyeceği gerçeğini kabul edemiyor oluşumuz, sahip olduklarımızın kıymetini asla bilemiyor oluşumuz kendi benliklerimizin yok oluşunun başlangıcı olduğunu fark edemeden yok olacağız.
Herkes sever ve sevilir... Seven sevdiğini, sevilen onu seveni yok etmek için savaşırken aynı yalnızlığın içinde kaybolduğunu fark edemeyecek kadar kör oluşumuzun bir açıklamasını dahi bulamıyoruz...
Oysa daha kaç güne aynı korkuyla uyanabiliriz ki?
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder