15 Aralık 2011

...

Ve bir gün gözlerimi kapadığımda her şey gözkapaklarım ardında hayat bulmaktaydı...
İsimsiz şehirlerin kahramanları bir bir boy göstermişti...
Karanlık sokakların, ıssız caddelerin sessizliğinde çığlıklar kulaklarımda çınlamaktaydı...
bir hikaye başlamak da ve başka bir hikaye son bulmaktaydı... Sen yitip giderken sen bende eksilirken bende yok olmaktaydım...
İşte o anda tükenmek tek korkum olmuştu...

Sadece serzeniş!

2 yorum:

puf dedi ki...

Hiç kimsenin duyamadığı o serzenişler değil miydi gözlerimizdeki hüznün nedeni?Kaybolmuşluğumuz onların yüzünden değil miydi?
Tebrik ederim gerçekten çok güzel bir yazı...

ummuhan dedi ki...

Teşekkür ederim...