yürüdüğüm yollar, gölgesinde dinlendiğim ağaçlar, kokladığım mevsim yok oldu...
Çektiğim fotoğraflar, dilediğim bütün şarkılar yok oldu...
Adına izlediğim bütün filmler, gördüğüm bütün yüzler değişti...
Kokladığım bütün mevsimler yok oldu.
Şimdi bıraktığın boşlukta kaybolduğum, yitirdiğim, yitirildiğim o yerde yok oldum.
Her gün biraz daha uzaklaşman gerekirken her gün daha çok yakınlaşan, daha çok ben olan oldukça yitip giden bir yüz olmaktan öte gidemediğim her şey yok oldu.
Hissizleşen parmak uçlarım, ayaklarımın altında kayıp giden yollar, anlamlar yüklediğim bulutlar rüzgarla birlikte yok oldu.
Hissizleşiyor hayat... Birden çok anlam yüklediğim, soluk almak için neden bulduğum bu hayat yok oluyor.
Düzelir diye beklediğim yaralar daha çok açılıyor, her gün daha çok kanıyor...
Can çekişiyor hayat!
Ölüm döşeğinde nefes nefese can çekişiyor!
Ardınsıra...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder