Kırılmış camların üzerinde yürürken çıkan sessin içimde yarattığı o fırtınayı anlatabilmeyi isterdim...
...
Değişen bir şeyler vardı görebiliyordum...
Biliyordum... Seziyordum...
Nasıl yaptığımı, nasıl denk getirdiğimi hiç bilmedim ama hep kendine uzak, kendine yenik düştükleri zamanlarda yanında oldum insanların... Kendilerine uzak oldukları o yerde buldum hep onları.
Her defasında yeter dediğim o yerde buldum kendimi... Biraz eksik biraz fazla... Biraz aynı biraz farklı... Hep aynı şüphe duvarının dibinde...
Farklı olsun istediğim bütün yaşanmışlıkların biriktiği o havuzda... Karman çorman... Sessiz olduğu kadar çığlık çığlığa... Acılı olduğu kadar acısız... Korkulu olduğu kadar korkusuz... Ellerin ve ayakların uyuşuk parmakların birleştiği o noktada o çıkmaz sokakta her defasında yeniden kayboldum....
Bazen defalarca sorduğunuz sorulara cevap bulmazsınız ya işte ben cevabımı hiç bulamıyorum...
Çok sıkılsam da, istemesemde başka başka sokakların kuytusunda yürüsem de hep aynı çıkmaz sokağa nasıl çıktığımı hiç bilmiyorum...
Bu defa başka dediğim her şey aynılaşırken, aynı dediklerim başkalaşıyordu... Kendim gibi... Kendime yakınlaştığımı sanırken kendimden uzaklaştığımı görüyordum... Korkuyordum...
Yapabileceğim ne vardı bilmiyorum...
Bekliyordum... Bekliyorum...
Bazen sadece olduğu gibi bırakırsınız... Yapabileceğiniz hiç bir şey yoktur... İşte ben o yapamadıklarımla defalarca yüzleşmekten yorgun düşmüştüm.
Artık kimse ve hiçbir şey için bir şey yapmak istemiyorum...
........
Değişen bir şeyler vardı görebiliyordum...
Biliyordum... Seziyordum...
Sorduğunuzda cevap veremez insanlar... Ya da bir şey yok der geçiştiriler....
Ama mesafeler görünürdür bilmezler...
Soludukları havada titreyen seslerinin yankısını duyamazlar, sizin kulaklarınız sağır olurken...
Dışarıdan nasıl gözüktüklerini göremezler... Yüzünüze nasıl yansıdıklarını fark edemezler... Sizin gördüğünüzü onlar göremezler...
Değişen bir şeyler var görebiliyordum...Biliyorum... Seziyorum...
- İç - Ses -
