Yanıtsız sorular... İçimi kemiren o yalan sözler...
Gözlerimi açtığımda bozulacağını bildiğim büyü bedenimde bir sihir gibi dolaşırken gerçeklik bakışlarımın ardındaydı...
İnsan yanılgılarının sancısı, karın boşluğunda kalan o yumru ile devam ederken hayata süslü gülüşlerin, perçinlenmiş yalnızlıkların girdabında dönüp duruyor...
Açık kalan pencereden sızan ışık aydınlatmasa da ruhunu insanın sessiz bir tebessümün isimsiz kahramanı oluveriyor...
Gözlerinizi yumup geceye merhaba dediğinizde yıldızlar avuçlarınızı içine dolmasa da, ellerinizi yakmasa da, içinizde bir yerde öylesi bir tutkunun belirsiz yansımasını oluşturuveriyor…
Umut oluyor…
Zaman en çok inandığım sen, acıyı dindir, yüzü güldür…
Acıyı ver ona, yüzünü soldur…
